ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ
- με το χέρι στην τσέπη -

(όπως εμφνίστηκε στο gay pride στις 24/06/06)

1. Πόσες ώρες την ημέρα είσαι gay;
α) 0-3 β) 3-8 γ) 8-15 δ) δεν σταματάω ποτέ να είμαι gay

2. Πόσες ώρες την ημέρα είναι ορατό ότι είσαι gay (είσαι out);
α) 0-3 β) 3-8 γ) 8-15 δ) η ταυτότητά μου είναι πάντα ορατή

3. Στο εργασιακό σου περιβάλλον είσαι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

4. Στο συγγενικό σου περιβάλλον είσαι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

5. Θα έλεγες ότι τη νύχτα είσαι πιο ορατά gay απ’ ότι τη μέρα;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

6. Το σαββατόβραδο, είσαι gay; (πηγαίνεις σε gay ή gay friendly μαγαζιά);
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

7. Πηγαίνεις σε gay friendly εστιατόρια;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

8. Θα έλεγες ότι είσαι πιο ορατά gay το καλοκαίρι απ’ ότι το χειμώνα;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

9. Όταν ταξιδεύεις είσαι περισσότερο ορατά gay απ’ όταν μένεις στο σπίτι σου;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

10. Στις διακοπές σου είσαι gay (πηγαίνεις σε gay τουριστικούς προορισμούς και κάνεις gay ζωή);
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

11. Ταξιδεύεις στο εξωτερικό για να είσαι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

12. Πηγαίνεις στα πάρκα;
α) να πηγαίνεις

13. Μήπως έχεις έρθει από την επαρχία λόγω του ότι είσαι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

14. Σου αρκεί το ότι είσαι gay για να σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος/η;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

15. Αισθάνεσαι περισσότερο περήφανος/η σήμερα;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

16. Πόσο περίπου σου κοστίζει να είσαι gay το σαββατόβραδο;
α) 5-10€ β) 10-30€ γ) 30-80€ δ) ……€

17. Πόσο περίπου σου κοστίζει να είσαι gay όταν τρως έξω;
α) 5-20€ β) 20-100€ γ) 100-800€ δ) ……€
18. Ας πούμε μία μέρα που είσαι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ gay, πας σε gay καφέ, σε gay friendly εστιατόριο, και σε ένα gay ή gay friendly bar, πόσο περίπου θα σου κόστιζε αυτό συνολικά;
α) 15-30€ β) 30-80€ γ) 80-200€ δ) ……€

19. Πόσο περίπου σου κοστίζει να είσαι gay στις διακοπές σου;
α) 50-100€ β) 100-300€ γ) 300-1000€ δ) ……€

20. Πόσο περίπου σου κοστίζει να πηγαίνεις στο εξωτερικό για να είσαι gay;
α) 5-15€ β) 15-50€ γ) 50-100€ δ) ……€

21. Πόσο περίπου σου στοίχισε να αλλάξεις πόλη για είσαι gay;
α) 150-300€ β) 300-1000€ γ) 1000-5000€ δ) ……€

22. Πιστεύεις πως στο μέλλον θα σου κοστίζει περισσότερο το gay pride?
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

23. Σε πόσα πήγες από τα pride party ενίσχυσης στα gay bar;
α) κανένα β) 1-3 γ) 3-10 δ) όλα

24. Ποιον πιστεύεις ότι ενίσχυσαν οικονομικά τα gay pride party στα bar;
α) τα bar β) το pride) γ) τους ανθρώπους του pride δ) τους/τις gay

25. Αισθάνεσαι τυχερός/ή που έχεις όλα τα παραπάνω τα χρήματα για να ξοδέψεις για να είσαι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

26. Θεωρείς πως αν δεν είχες τόσα χρήματα δεν θα ήσουν τόσο gay;
α) Ναι β) Όχι γ) χαζή ερώτηση

27. Θεωρείς πως κάποιος/α που έχει λιγότερα χρήματα από εσένα θα μπορούσε να είναι εξίσου gay με εσένα;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

28. Πιστεύεις ότι υπάρχουν φτωχοί gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

29. Φαίνονται ότι είναι gay;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

30. Ή φαίνονται ότι είναι απλά φτωχοί;
α) Ναι β) Όχι γ) ΔΞ/ΔΑ

31. Σου φάνηκε τραβηγμένο το παραπάνω ερωτηματολόγιο;
α) όχι β) καθόλου γ) γιατί το λες αυτό;

32. Που θα πας καλοκαίρι και τί είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις;
Το queeruption είναι μία αυτό-οργανωμένη συνάντηση-φεστιβάλ από queer άτομα, που γίνεται κάθε καλοκαίρι σε κάποια πόλη του κόσμου. Χωρίς εισιτήρια, χορηγούς, διαφημίσεις, άτομα με όποια σεξουαλικότητα μαζεύονται εκεί για να δημιουργήσουν έναν ανοιχτό χώρο έκφρασης, να συζητήσουν γύρω από τις πολιτικές του φύλου και της σεξουαλικότητας, να φάνε μαζί, να χορέψουν και να κάνουν ή να μην κάνουν sex στα sex party, να οργανώσουν δράσεις στη πόλη που τους φιλοξενεί και να είναι ορατοί χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν συνεχώς γι’ αυτό. Φέτος το queeruption θα γίνει τον Αύγουστο στο Tel Aviv.
Περισσότερες πληροφορίες: www.queeruption.org

Story telling as a healing process
μια τοποθέτηση του 4ου ανθρώπου με αφορμή την ιστορία των τριών.
















Πριν από κάποιες εβδομάδες ανέβηκε σε κεντρική Αθηναϊκή σκηνή το θεατρικό έργο του Martin Crimp “Fewer Emergencies” (φωτογραφία από την παράσταση δείχνεται επάνω). Ένα πάρα πολύ ωραίο σύγχρονο κείμενο που ολοκληρώνεται σε μόλις 40 λεπτά και αποτελείται από τρεις ιστορίες που φτιάχνουν-λένε οι τρεις ηθοποιοί με μια περίεργη αίθηση-χρήση της διαδικασίας της συνδιαμόρφωσης. Βλέπετε, ο ένας ρόλος ενισχύει τον άλλο, τίποτα δεν πέφτει κάτω, τίποτα δεν πάει χαμένο και ταυτόχρονα πάντα ένας έχει πιο κεντρικό ρόλο στην ιστορία που ‘αυτός/ή’ θέλει να πει. Το αποτέλεσμα είναι αρκετά ακαταλαβίστικες ιστορίες τόσο λόγω δομής όσο και λόγω περιεχομένου. Αλλά το νόημα δεν είναι να βγουν κατανοητές ιστορίες που πιθανά κάτι περιγραφούν ή κάτι αφηγούνται. Το όλο παιχνίδι γίνεται ως θεραπευτική διαδικασία-πράξη (τουλάχιστον στην δική μου ερμηνεία). Το αποτέλεσμα που φέρνει είναι απλά η επούλωση των τραυμάτων.

Story telling as a healing process λοιπόν.

Έχει τέτοιες ιδιότητες το story telling; Φυσικά, και ο Marting Grib δεν ήταν ο πρώτος που το ανακάλυψε. Η ανακάλυψη του story telling και των ιδιοτήτων του από τους ανθρώπους πρέπει να συνέπεσε με την ανακάλυψη της φωτιάς. Για να γίνει συστηματική πρακτική έπρεπε να περάσουν κάποιες χιλιάδες χρόνια και να ανακαλυφθεί αρχικά το ντιβάνι και στη συνέχεια η χρήση του από τον Froyd. Προσπάθεια να γίνει επιστήμη άρχισε από τον Lacan, σε μια περίοδο που όλες οι αφηγήσεις προσπαθούσαν να ονομασθούν επιστήμη, και συνεχίζεται σε διάφορα πεδία μέχρι και σήμερα. Αρκετά όμως με το θεωρητικό του κομμάτι με το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν τα πάω και πολύ καλά.

Οι παραπάνω αναφορές δεν χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα για το αν το story telling έχει επουλωτική δράση – αυτό το ξέρουμε δα όλοι από την προσωπική μας εμπειρία. Πάνω σε αυτό δομούνται κατά βάση και οι φιλικές σχέσεις. Είναι σχέσεις που τις ‘χρησιμοποιείς’ και για να λες τον πόνο σου – να επουλώνεις το τραύμα σου. Ένα πόνο που έχει πίσω του μια ιστορία. Έναν χωρισμό ας πούμε. Τον συνοδεύεις από έναν τουλάχιστον φίλο, ένα τουλάχιστον μπουκάλι και μια ιστορία που λέγεται και ξαναλέγεται, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, στους διαφορετικούς φίλους και με τα διαφορετικά μπουκάλια, με διαφορετικές πληροφορίες, διαφορετικές εστιάσεις διαφορετικό ύφος και συμπέρασμα. Αλλά το σημαντικό στη διαδικασία δεν είναι τόσο η ύπαρξη του μπουκαλιού όσο η ύπαρξη του φίλου ως ο κοινωνικός άλλος. Αυτή η θέση, ομιλούσα ή μη δεν έχει καμία σημασία, υπάρχει εκεί για να υποδηλώνει τη συνενοχή στο χτίσιμο μιας συγκεκριμένης ιστορίας. Βλέπετε, το άτομο μπορεί και από μόνο του να λέει ιστορίες και το κάνει. Τις λέει στον εαυτό του, και τις ξαναλέει και ξανά και ξανά και άλλες φορές είναι ίδιες και άλλες φορές είναι διαφορετικές. Αλλά με αυτόν τον τρόπο είναι από δύσκολο έως αδύνατο το άτομο αφενός να καταλήξει στη δημιουργία μίας ιστορίας και αφετέρου να εκτονωθεί. Μπορεί μάλιστα και να τρελαθεί στο τέλος. Και η μία ιστορία ως κατακλείδα της διαδικασίας είναι σημαντική έστω κι αν δεν είναι μία αλλά μια σειρά από συγκεκριμένες και επαρκώς οροθετημένες ιστορίες. Η μία ιστορία είναι η προσπάθεια δόμησης όσο το δυνατόν περισσότερων συναισθημάτων - πληροφοριών σε ένα συγκροτημένο κατασκεύασμα που είναι ως τέτοιο πιο εύκολα διαχειρήσιμο.

Σαν να λέμε λοιπόν ότι ο ψυχαναλυτής είναι ένας άνθρωπος που τον πληρώνουμε για να είναι εκεί, να μην μιλάει (στις περισσότερες τουλάχιστον σχολές ψυχανάλυσης) αλλά να είναι συνένοχος στη προσπάθεια να συγκροτήσει ο αναλυόμενος μία ιστορία στην οποία θα καταλήξει και την οποία θα λέει στον εαυτό του και να μάθει και τον τρόπο να κατασκευάζει μία ιστορίες και να μην χαόνεται στις άπειρες ιστορία. Είναι τόσο αποδεδειγμένα τα αποτελέσματα του storing telling as a healing process που κάποια νοσοκομεία στο δυτικό εξωτερικό πληρώνουν ανθρώπους για να ακούν ιστορίες των αρρώστων, ιδιαίτερα των γερόντων και αυτών που βρίσκονται σε χρόνια νοσηλεία. Λέει λοιπόν ότι οι γέροι λένε την ιστορία της ζωής τους και θυμούνται τα χρόνια της νεότητάς τους που ήταν χρόνια γεμάτα ενέργεια, δημιουργικότητα κτλ και αυτό θετικά αποτελέσματα στην κατάσταση της υγείας τους.

Αλλά από τί πρέπει κανείς να θεραπευτεί και λέει μια ιστορία; Συνήθως από κάτι που έγινε. Κάτι που έκανε ή κάτι που έπαθε. Όσο πιο ισχυρό το συμβάν τόσο πιο έντονη η επιθυμία, που γίνεται ανάγκη, να ειπωθεί. Το άτομο λοιπόν μετά από μια τέτοια εμπειρία σπεύδει στον άλλο άνθρωπο, τον φίλο, τον γκόμενο, να του εναποθέσει το μισό του τουλάχιστον φορτίο λέγοντάς του την ιστορία του. Και λέει την ιστορία για να την ακούσει ο ίδιος και να την αποδεχτεί. Και λέει την ιστορία της για να δοκιμάσει την αποδοχή του ακροατή του απέναντι σ’ αυτή. Και άρα την αποδοχή του απέναντι σ’ αυτόν. Μετά από αυτό που έπαθα-έκανα συνεχίζω να μπορώ να είμαι αποδεχτός από σένα και άρα από τον κοινωνικό άλλο που εσένα όρισα να αντιπροσωπεύεις; Αν είναι έτσι, αυτό με βοηθά να το διαχειριστώ, να το ξεπεράσω, να το γειώσω κτλ. Αυτό άλλωστε κάνει και ο ψυχαναλυτής: αποδέχεται, χωρίς όρους, χωρίς δικαιολογίες. Είναι εκπαιδευμένος να κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του ακόμα κι αν ακούσει την πιο φριχτή ιστορία - φανταστική ή πραγματική.

Μέχρι τώρα όμως μίλησα για ιστορίες ατομικές, που δεν αφορούν ταυτόχρονα τον ακροατή και τον εκφωνητή. Τι γίνεται όμως όταν η ιστορία του ενός έχει συνέπειες και πάνω στον άλλο; Γιατί επιλέγουμε να πούμε σε κάποιον ιστορίες όταν αυτές τον αφορούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Ας μιλήσουμε για το κέρατο. Ένα άτομο κερατώνει τον σύντροφό του. Του το λέει ή όχι και γιατί; Να ένα ερώτημα που φαντάζομαι έχει εξαντληθεί σε στήλες περιοδικών όπως το Cosmopolitan. Οι τάσεις πολλές, και τα επιχειρήματα κάθε πλευράς ισχυρά. Και ναι, καταλαβαίνω και εκτιμώ την ειλικρίνεια ως μια διαδικασία μείωσης της εξουσίας που η γνώση της ιστορίας δίνει στον γνώστη απέναντι στον αγνοούντα. Εξουσία που εφόσον υφίσταται, το πότε θα εκφραστεί είναι απλά θέμα χρόνου και το πώς θέμα προθέσεων. Και επίσης καταλαβαίνω την ειλικρίνεια ως μια αίσθηση δικαίου και δημιουργίας καλού προηγούμενου ούτως ώστε όλα τα αντίστοιχα συμβάντα από όλες τις μεριές να ανακοινώνονται και να αποτελούν θέμα συζήτησης, ανοιχτά και καθαρά. Είναι όμως τα πράγματα μόνο έτσι; Πώς δικαιολογείται αυτή η μετάδοση γνώσης όταν συνοδεύεται από τόσα δυσάρεστα συναισθήματα για τον άλλο; Τόσους ανταγωνισμούς; Τόση ανασφάλεια; Γίνεται για το καλό της σχέσης άρα και το καλό του άλλου; Γίνεται λοιπόν να βάζεις τον άλλο να ακούσει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο για τον ίδιο…για το καλό του; Δεν το πιστεύω. Και σίγουρα δεν πιστεύω αυτούς που λένε μόνο αυτό: ότι δηλαδή επιλέγω την ανοιχτότητα για το καλό του άλλου και της σχέσης μας. Όχι. Η βασική ιδιότητα αυτής της διαδικασίας είναι η θεραπεία-επούλωση με τον τρόπο που αυτό επιτυγχάνεται από το story telling (βλέπε παραπάνω).

Μετά από ένα κέρατο, όσο πιο kinky - ένα όργιο ας πούμε - τόσο πιο πολλά και πιο έντονα τα συναισθήματα που έχει το εμπλεκόμενο άτομο. Άπειρη πληροφορία έχει συμπιεστεί σε τόσο λίγο χρόνο. Γιατί το έκανα; με ποιόν; γιατί τώρα; γιατί με αυτούς; ποια ήταν η θέση μου; τι έκανε το σώμα μου; τι το έβαλα να κάνει; τι δεν έκανε; τι έκανε που δεν το έκανε πριν; πώς το έκανε; τι έμαθα για μένα μετά από αυτό; τι έμαθα για το σώμα μου; πώς κάνω έρωτα τώρα – μετά από αυτό; πως έκανα έρωτα πριν; έχει αυτό που έγινε συνέπειες σε μένα; σε άλλους; τι είδους συνέπειες; μετάνιωσα; θέλω να το ξανακάνω; τί θα άλλαζα;… και άλλα άπειρα τέτοια ερωτήματα σκούζουν για απαντήσεις αλλά πιο πολύ για αναγνώριση. Κάθε φορά που κάνω κάτι τέτοιο πρέπει να περάσω κάποιες ώρες ή μέρες προσπαθώντας να το διαχειριστώ. Να κάνω σκέψεις-ιστορίες του συμβάντος, να μιλάω γι’ αυτό σε μένα και σε άλλους, να σκέφτομαι, να σκέφτομαι. Το κάνω γιατί καταλαβαίνω πράγματα για μένα. Η λειτουργία μου σε τέτοιες συνθήκες μου δίνει πάρα πολλές πληροφορίες για να μάθω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου και για τον τρόπο που λειτουργώ ακόμα και σε άλλες ίδιες ή διαφορετικές συνθήκες. Μαθαίνω λοιπόν, σίγουρα αυτό, και γι’ αυτό το κάνω. Και όπως κάθε μάθηση έτσι κι αυτή είναι μερικές φορές δυσάρεστη ως εμπειρία. Θυμάμαι πολλές φορές να είμαι μέρες κουλουριασμένος στο κρεβάτι μου και μόνος να προσπαθώ να διαχειριστώ την έκθεσή μου, τις πράξεις μου, και να μου είναι πολύ πολύ δύσκολο. Αλλά όπως λέει και η μελίνα τανάγρη «κι αν κάηκαν τα χέρια μου δεν έχει σημασία, με τίποτα δε θα’ χανα μια τέτοια πυρκαγιά».

Και προσπαθώ τόσο πολύ να μείνω όσο πιο πολύ μπορώ μόνος μου για να βράσω σ’ αυτό το καζάνι συναισθηματικής πληροφορίας ως μια διαδικασία κάθαρσης, αλλά δεν το καταφέρνω πάντα. Ίσως πιο συχνά αυτό που κάνω είναι να σπεύσω στον γκόμενό μου και να του το πω. Να του πω την ιστορία για να την ακούσω κι εγώ. Και μετά να φύγει από πάνω μου και να περάσει σε εκείνον. Και από το να έχω να τη διαχειριστώ εγώ για μένα να έχω να διαχειριστώ τη διαχείριση της ιστορίας από τον γκόμενό μου για εκείνον ή για τη σχέση μας. Σίγουρα το τί αυτό θα σημάνει για τη σχέση μας και άλλα τέτοια είναι πολύ σημαντικά ζητήματα αλλά θα έπρεπε ίσως να έρχονται δεύτερα και μετά από μια ατομική πλύση και ένα τουλάχιστον καλό στύψιμο.

Ναι, λοιπόν, όταν κάποιος σπεύδει αβίαστα να μιλήσει για το κέρατο στον κερατωμένο δεν με πείθει ότι το κάνει για τον άλλο όσο το κάνει για τον ίδιο. Άλλωστε, ο άλλος, ο κερατομένος, δεν νομίζεται ότι ήρθε στο προσκήνιο και απέκτησε ύπαρξη κάπως αργά; Αυτός έλειπε λίγο πριν γίνει το συμβάν και σίγουρα κατά διάρκεια. Σ’ αυτές τις στιγμές η ύπαρξή του δεν υπήρχε τόσο έντονη έως δεν υπήρχε καθόλου (οξύμωρο;). Αν ήταν έντονη αυτή του η παρουσία πιθανά θα ήταν και ικανή να αποτρέψει το γεγονός. Και σίγουρα καταλαβαίνω πως είναι δυνατό να συμβαίνει να μην υπάρχει καθόλου και το συμβάν να αρχίζει και να τελειώνει ως μια προσωπική διαδικασία σε μια προσωπική κατάσταση του δράστη. Ειδικά λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις με ποιον τρόπο και για ποιο λόγο αμέσως μετά το συμβάν η ύπαρξη του άλλου ανάγετε σε κεντρική και μάλιστα ως αντικείμενο υπεράσπισης; Πώς δηλαδή αμέσως μετά από κάτι που έγινε και δεν τον αφορούσε και δεν συμμετείχε ξαφνικά αυτός υπάρχει και πρέπει και να προσπατευτεί; Και άρα να προσέξουμε πως θα του το πούμε, τι θα του πούμε κτλ; Η ύπαρξη αυτού λοιπόν μήπως έγινε κεντρική ως ανάγκη για συνενοχή, αποδοχή και απόσπαση από τα πιο σημαντικά και πιο δύσκολα πράγματα που είχαν να γίνουν; Μήπως λοιπόν, λέω μήπως, ο κερατάς σπεύδει στον κερατωμένο και πατώντας πάνω στις συμφωνημένες αρχές και καλά περί ειλικρίνειας, ανοιχτότητας, καλού προηγούμενου κτλ, λέει την ιστορία για να φύγει από πάνω του, για να πάει πάνω στον άλλο, για να μετουσιωθεί σε μια κατάσταση που τώρα πρέπει να τη διαχειριστούνε μαζί, ή να διαχειριστούνε μαζί το πρόβλημά του, που από δικό μου έγινε πολύ γρήγορα δικό σου, για να τσεκάρει την αποδοχή του συντρόφου ως του κοινωνικά άλλου και φυσικά, όλα αυτά, για να αποφύγει την αυτοκριτική διαδικασία διαχείρισης του συμβάντος σε προσωπικό επίπεδο με τα ατομικά του εργαλεία, μια διαδικασία πολύ πιο δύσκολη, που πιθανά θα έβγαζε στην επιφάνεια απωθημένα, ανασφάλειες, και ένα κάρο πράγματα που ένας μπορεί να δει μόνο για τον εαυτό του αν και εφόσον κάτι τέτοιο τον ενδιαφέρει; Και αυτό εφόσον έχουμε αποδεχτεί a priori τις καλές προθέσεις του δράστη και όχι ότι λέει μια ιστορία που έχει αναφορά σε πραγματικό συμβάν ή όχι για να ασκήσει απόλυτη και παγερή εξουσία πάνω στον άλλο, αυτόν που δεν ήταν εκεί, πάντα για τους λόγους του, συνειδητούς ή όχι.

Ας καταλήξω κάπου λοιπόν. Εγώ λέω λοιπόν ότι ναι, με ενδιαφέρει τα πράγματα να είναι ανοιχτά και πάνω στο τραπέζι. Και με ενδιαφέρει να είμαι φορέας και εγώ με τη σειρά μου μιας γνώσης που υπάρχει σε άλλους για να διαχειριστώ καλύτερα τη σχέση μου μ’ αυτούς τους άλλους και μ’ αυτή τη γνώση. Και έτσι ναι θέλω να τα λέω και να μου τα λένε όλα (καλύτερα: ‘όλα’). Αλλά ταυτόχρονα θέλω να είναι καθαρό το γιατί τα λέω και γιατί τα ακούω. Και θέλω να έχω περάσει ένα χρονικό διάστημα να διαχειρίζομαι τα δικά μου πράγματα με μένα πριν τα ρίξω σε έναν άλλο. Γιατί τότε είναι και πιο ξεκάθαρο το τί έχει κανείς να κάνει, τί να διαχειριστεί, τί είναι δικό του και τί του άλλου και τί είναι προς κοινή διαχείριση. Και γιατί μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι σημαντικό και είναι και ωραίο και όπως λέει και ο Lacan, και που το έλεγε παλιότερα ο Tao Te King και το ήξερε αυτό ο Lacan: όταν ανακοινώνεις τις επιθυμίες σου χάνεις τη μισή απόλαυση.

μη-κακονικο-φοβία

το παρακάτω κειμενο δημοσιεύθηκε από τον "κάποιον" την Τετάρτη 7 Ιουνίου στο στο indymedia αθηνών (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=520279).
Το θεωρώ ένα κείμενο για την κανονικότητα, τη μη-κανονικότητα, και τη βία που η μία μπορεί να ασκήσει στην άλλη. Το θεωρώ ένα κείμενο για τη μη-κανονικο-φοβία. Αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, γι' αυτό και το αναδημοσιεύω.


θα ήθελα να με ακούει .. αλλά δεν ελπίζω πλέον



ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ. Μεγάλωσα στην πόλη που πάει να γίνει η πόλη των εξαφανισμένων. Η πόλη των δολοφονημένων. Η πόλη των δολοφόνων.

Δεν γράφω για να υπερασπιστώ κανέναν. Προσπαθώ να καταλάβω και να εξηγήσω. Τα όχι-και-τόσο ακατανόητα. Τα όχι-και-τόσο ανεξήγητα.

Έχω νιώσει, παιδάκι, την Απειλή που σκότωσε τον Άλεξ. Μία μόνο φορά.

Όχι, δεν είμαι Ξένος. Ούτε έχω πάνω μου κάτι ιδιαίτερα περίεργο. Δεν ανήκω σε καμμία από τις γνωστές "μειονότητες". Ήμουν όμως ένα ήσυχο παιδί, μετά από κάποια ηλικία φορούσα και γυαλιά, ήμουν κάπως παχουλός. Ήμουν ίσως, για κάποιους, ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΟΧΟ.

Ήμουν εννιά δέκα χρονών, και πήγαινα στα αγγλικά σε μια μακρινή και άγνωστη γειτονιά. Στη διαδρομή αυτή, όποτε περνούσα κοντά σε άγνωστα παιδιά που παίζανε, έτρεμα μέσα μου από ένστικτο, μη τυχόν με προσέξουν κι ασχοληθούν μαζί μου. Μέχρι που άλλαζα και πεζοδρόμιο, ή και δρόμο, καμμιά φορά, για να περάσω απαρατήρητος.

Μια από αυτές τις φορές όμως, ασχολήθηκαν. Ένα κωλόπαιδο δηλαδή το ξεκίνησε, μού επιτέθηκε φραστικά και άρχισε να με πλησιάζει επικίνδυνα, καθώς περνούσα από την άκρη της παρέας που έπαιζε. Οι άλλοι δεν πρόλαβαν ευτυχώς να πάρουν μπρος. Έφυγα τρέχοντας και δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.

Από την άλλη, ο φίλος μου ο Γ. ξεχώριζε παιδάκι γιατί φορούσε από μικρός γυαλιά. Γυαλάκια τον ανέβαζαν, γυαλάκια τον κατέβαζαν. Μέχρι και στις εκδρομές, όπου έπαιζε πάντα τον «Γκιαούρη» ή τον «Έλληνα», τις έτρωγε *πάντα* από τον Ηλία, τον «Τούρκο» ή «Γερμανό»….

Ο Λ. ήταν διαφορετική περίπτωση. Ξεχώριζε πρώτα πρώτα γιατί ήταν πανύψηλος. Τελικά έγινε 2.10, αλλά και σαν παιδί, ήταν αφύσικα ψηλός. Εκτός από πανύψηλος, διέπραττε άθελά του την φοβερή αμαρτία να είναι πολύ λευκός και σχεδόν άτριχος. Εκεί να δεις καζούρα. Λίγο αργότερα, στο γυμνάσιο, άρχισαν και κάποια σχόλια για την σεξουαλικότητά του, με βάση απλά και μόνο την εμφάνισή του, οπότε και ο Λ. απομονώθηκε πλήρως από τους «πολλούς». Θυμάμαι όμως να τού κάνει χοντρή καζούρα ακόμα κι ένας πολύ καλός κοινός φίλος, ένα κατά τα άλλα αξιόλογο παιδί: Καλοκαίρι στον Μακρύγιαλο, σχολίαζε ότι «δεν φουσκώνει το μαγιώ του» και προσπαθούσε ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ να του το βγάλει. Ο Λ. επέζησε, και πρόκοψε, αλλά ποτέ δεν θα τολμήσει να δηλώσει ανοιχτά στην Βέροια την ομοφυλοφιλία του.

Ο Η. ήταν ακόμα μια διαφορετική περίπτωση. Ένα γεροδεμένο παιδί, μέτριας νοημοσύνης, που δεν έδινε φανερό στόχο, δεν ξεχώριζε ορατά σε κάτι. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό που έκανε τους πολλούς να τον βάλουν κάτω, στο δασάκι, και να τον γδύσουν με την βία, ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΛΕΕΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑ, χαχανίζοντας και βρίζοντας. Παρακολουθούσα με τρόμο από μακριά, δεν ήταν δυνατόν παρέμβω. ΑΥΤΟΙ ήταν οι Δυνατοί, οι Κανονικοί, οι Αθλητικοί (οι καλύτεροι στο βόλλευ και στο μπάσκετ…), και οι υπόλοιποι, ακολουθώντας την αγέλη, είχαν γίνει Ένα μαζί τους. Όλοι, εναντίον ενός.

Αξίζει να επισημάνω εδώ ότι εμένα προσωπικά δεν με πείραξε ποτέ κανείς, τουλάχιστον όχι σωματικά.

Τα καλοκαίρια όμως στην Αττική, στον Ωρωπό, ή εκεί στον Παρνασσό, στην χριστιανική (!!!!!) κατασκήνωση, ένιωσα βαθιά στο πετσί μου μιαάλλου είδους βία, μιάν ιδιότυπη μορφή ρατσισμού. Ήμουν εκεί για "κάποιους" ο «βόρειος», ο μισο-Βούλγαρος, ο εξ'ορισμού βάρβαρος, που αναμενόταν να μιλάει αστεία, με το ΜΕ και με το ΣΕ και με το ΛΛΛ (και ήταν περίεργο και ύποπτο για΄τι ΔΕΝ μιλούσε έτσι). Για κάποιους πιο ψαγμένους στην κατασκήνωση των ΧΜΟ (Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων) στον Παρνασσό, γόνους «ευγενών» οίκων των βορείων προαστείων, ήμουν *και* ο "Μογγόλος", μόνο και μόνο επειδή το επίθετό μου τελειώνει σε «-ίδης». ΜΟΝΟ και μόνο επειδή ΚΑΠΟΙΟΣ έπρεπε να γίνει στόχος, κάποιος έπρεπε να είναι Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ. Τα "χριστιανόπουλα" αυτά διασκέδαζαν εξάλλου ιδιαίτερα παραφράζοντας χριστιανικούς ύμνους, όπως το "Αδελφέ που πονάς θα το πιείς κι από μας, το κρασί της χαράς που ποτέ δεν ζαλίζει (της Θείας Κοινωνίας)". Τραγουδούσαν λοιπόν όλο μπρίο και χαρά, τα βλαστάρια αυτά των "καλύτερων οικογενειών" της Αθήνας, "Αδελφέ που πονάς θα τις φας κι από μας"....

Είναι άραγε έμφυτη η ανάγκη να έχουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο διαθέσιμο για σωματικό ή ψυχικό λυντσάρισμα;;; ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ, που κάνει μικρούς και μεγάλους να εντοπίζουν αυτόματα πραγματικές ή φανταστικές διαφορές και να τις πατάσσουν με κάθε δυνατό τρόπο; Τι είναι αυτό που μετατρέπει μια ομάδα από παιδιά σε μια αγέλη αγριεμένων ζώων; ΤΙ ΈΝΣΤΙΚΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ;;;;;;;;;;

Ο κύριος Φρόυντ έχει πολλά να μας πει πάνω σ₼αυτό.

Πρώτον, είναι ο εγγενής ΣΑΔΙΣΜΟΣ, ο ίδιος που ηδονίζει κάποιους όταν βλέπουν ένα σπίτι να καίγεται (όχι το δικό τους), ό ίδιος που κάνει τους οδηγούς να επιβραδύνουν για να παρατηρήσουν λαίμαργα τα μυαλά στην άσφαλτο μετά το φρέσκο ατύχημα, ο ίδιος που κόβει εισιτήρια στις ταινίες τρόμου αμερικάνικου τύπου, αυτές με τα αλυσοπρίονα και τις λεύκες...

Δεύτερον, είναι ένα ένστικτο ακόμα πιο βαθύ, ακόμα πιο πρωτόγονο, ακόμα πιο αποτρόπαιο. Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΠΟΥ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ. Στην πρωτόγονη φάση της ανθρωπότητας, όταν ήμασταν ακόμα πιο ζώα ΑΠ₼ΌΤΙ ΤΏΡΑ, διαφορετικό σήμαινε συνήθως ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟ, αδύναμο, και ανίκανο να αναπαραχθεί, βάρος για την μητέρα και για την ομάδα. Η μόνη μοίρα που θα μπορούσε να το περιμένει, ήταν ο Καιάδας. Η μυωπία, για παράδειγμα (από αυτήν έχω κάμποσους βαθμούς), ήταν ασύμβατη με τη ζωή, αφού ο μύωψ θα γινόταν εύκολα μεζεδάκι κάποιου αρπακτικού. Άρα όσο πιο νωρίς ξαφορτώνονταν η ομάδα τον μύωπα, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος, τόσο λιγότεροι οι σπαταλημένοι πόροι, οι χαραμισμένοι για να μεγαλώσει ένα άχρηστο μέλος. Ακόμα ένα παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία, ή έστω η ελαττωματική αρρενωπότητα (η χαμηλή τεστοστερόνη στα αγόρια), είναι επίσης ασύμβατες με την αναπαραγωγή και με την επιβίωση στην Ζούγκλα. Και οι πρωτόγονοι χρειάζονταν πολλά και δυνατά και νταβραντισμένα παιδιά, γιατί ζούσαν λίγο, και πολλοί πέθαιναν από τις αρρώστιες και από τα άγρια ζώα και τα διάφορα δηλητήρια.

Έτσι, για όλους αυτούς τους λόγους, Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ… Αυτό είναι ένα από τα πιο βασικά ένστικτα της Αγέλης. Να εγκαταλείψει στην τύχη του τον αδύναμο, και να συνθλίψει τον διαφορετικό.

Άλλο ένα ένστικτο της αγέλης είναι να ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΟΜΟΙΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΕΝΟ. Γιατί τα γονίδια της Αγέλης είναι αυτά που πρέπει να επικρατήσουν. Ο αρσενικός γάτος σκοτώνει εν ψυχρώ γατάκια που δεν είναι δικά του, αν τα βρει ανυπεράσπιστα. Και η αγέλη το ίδιο, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΞΕΝΟ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. Πιθανότατα με αυτόν τον τρόπο επικράτησαν οι πρόγονοί μας, οι Cro Magnon (Homo Sapiens Sapiens) έναντι των Νεάτερνταλ (Homo Sapiens Neaderthalensis). Ακόμα όμως και στην ιστορική περίοδο έχουν καταγραφεί γενοκτονίες ολόκληρων λαών, φτάνοντας έως και τα βρέφη στην κούνια…Σας το λέω, είναι πολύ άγριο ζώο, αυτός ο Homo.

Το βασικότερο τέλος ένστικτο της αγέλης είναι η ομαδικότητα. Η αίσθηση του να ανήκεις σε μιαν Ομάδα, που δίνει ασφάλεια, δίνει δύναμη, και απελευθερώνει πολύ πιο εύκολα όλα τα προηγούμενα ζωώδη ένστικτα. Αυτό είναι το ένστικτο που έδωσε -ισχύ στον φασισμό (fascia = η δεσμίδα, άρα η παράλληλη και συντονισμένη δράση), αυτό είναι το ένστικτο που τρελλαίνει τους χούλιγκανς, αυτό είναι το ένστικτο που νικάει στην μάχη έναν λιγότερο ομογενή εχθρό, με λιγότερη συνοχή.

Όλα αυτά τα ένστικτα, σε πιο συγκαλυμμένη μορφή, είναι που αφιονίζουν και μια ομάδα παιδιών, και τα κάνει να δέρνουν ή απλά να ταπεινώνουν ένα άλλο παιδάκι, το πιο διαφορετικό, ή το πιο αδύναμο, ή απλά τον πιο εύκολο στόχο.

Ας μην ξεχάσουμε και την σκληρότητα που δείχνουν τα παιδιά προς τα ζώα, έχει άμεση σχέση με τον φόνο του Άλεξ. Πριν από λίγες μέρες, μιλώντας με μια Ναουσαία κυρία 40κάτι χρονών, πρόσεξα στο μέτωπό της μια παλιά ουλή. Πώς το πάθατε, τη ρώτησα. Με πέρασαν για γάτα, μού απάντησε. Πώς είπατε, ξαναρώτησα, δεν κατάλαβα. Ήμουν έντεκα χρονών, μού λέει, και έπαιζα με ένα αγοράκι γύρω στα εννιά. Είχε σχεδόν νυχτώσει, και χωρίσαμε. Εγώ, μέσα σε μια διπλανή αυλή, νιαούρισα για πλάκα, και αυτός με πέρασε για γάτα, και μού πέταξε μια πέτρα.

Αυτό το φονικό ένστικτο, αυτή η δίψα για αίμα, που οπλίζει το χέρι ενός εννιάχρονου με μια φονική πέτρα για να σκοτώσει μια γάτα, ή ένα άλλο ανυπεράσπιστο μικρό ζωάκι, είναι, ΚΑΙ αυτό, πολύ ανεπτυγμένο σε πολλούς.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ είναι που σκότωσαν τον Άλεξ. ΑΛΛΑ, το έτος 2006 της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ μας χρονολογίας, σε μια χώρα ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ, σε μια ΠΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, τα ένστικτα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχουν εξουδετερωθεί μέσω της ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ, και μέσω της ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Ο ανθρώπινος Πολιτισμός χιλιετίες τώρα, ο Χριστιανισμός εδώ και 2006 χρόνια, ο Διαφωτισμός και ο Ανθρωπισμός εδώ και κάποιους αιώνες, πολέμησαν και πολεμούν, να κατευνάσουνι τα ζωώδη ένστικτα, να προστατέψουν τον ελαττωματικό, τον διαφορετικό, τον αδύναμο. Είναι η Μάχη του ανθρώπου που θέλει να γίνει Άνθρωπος, του θηλαστικού ζώου που θέλει να γίνει ένα πνευματικό Ον, όμοιο με τον Τέλειο Θεό, το Υπέρτατο Πνευματικό Ον που κάποτε ο ίδιος φαντάστηκε κι επινόησε, προσπαθώντας να ξορκίσει τον αρχέγονο Φόβο της Φύσης και του Θανάτου.

Από εκεί κρεμόμαστε. Από την ελπίδα να γίνουμε κάποτε Άνθρωποι. Μόνο γι₼αυτό αξίζει να ζούμε. Μήπως, κάποτε, κάποιοι μακρινοί μας απόγονοι, γίνουν Άνθρωποι. Γι₼αυτό αξίζει να δίνουμε τις Μάχες μας. Τον Πόλεμό μας.

Στην Βέροια, χάσαμε τη μάχη, για μια ακόμα φορά. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο περίγυρος των παιδιών αυτών, των ΦΟΝΙΑΔΩΝ αυτών, απέτυχε (αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε) να τα μετατρέψει από αγρίμια σε Ανθρωπάκια, από αγέλη άγριων ζώων, σε μέλη μιας Κοινωνίας Ανθρώπων.

Όχι, η "παιδική αθωότητα", ΔΕΝ είναι αυθύπαρκτη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Το ότι κάθε παιδί είναι ένα "λιλιπούτειο αγγελούδι" είναι άλλο ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα των ΘΛΙΒΕΡΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ, με μοναδικό σκοπό να εκβιάσουν ένα ακόμα δάκρυ, και να βάλουν ακόμα καναδυό ΔΙΑΦΗΜΊΣΕΙς στις βρώμικές τους τσέπες.......

Το ανθρώπινο παιδί είναι ένα μικρό ζωάκι, γεμάτο άγρια ένστικτα, που μπορεί όμως να μετατραπεί σε ανθρωπάκι, ίσως και σε Ανθρωπάκι. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, δεν πρόκειται για μια αυτόματη, ΦΥΣΙΚΗ διαδικασία. Το αντίθετο μάλιστα. Το "φυσικό" είναι το άγριο, το βίαιο, το αποτρόπαιο. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, αυτός είναι που είναι ΑΦΥΣΙΚΟΣ.

Πολλές οι αμαρτίες σου, Άλεξ, βαριές, και μαζεμένες. Δεν ήσουν απλά Ξένος, ήσουν ξανθούλης, ήσυχος, μαζεμένος, ευαίσθητος, δεν είχες πατέρα, φορούσες γυαλιά, έπαιζες πιάνο…

Άλεξ, ήσουν εσύ ένα Ανθρωπάκι ανάμεσα στ'αγρίμια. Δεν ταίριαζες με τα άγρια θηρία που είχες γύρω σου. ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΧΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙς ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Άλεξ, δεν μπορώ να σού υποσχεθώ τίποτα, δεν ξέρω αν η ανθρώπινη αγέλη, η ανθρωπότητα, θα γίνει κάποτε Ανθρωπότητα με Α κεφαλαίο. Θα ήθελα να το ελπίζω, για να μπορέσω κι εγώ να συνεχίσω να ζώ. Έχε γειά.